"...Што усім будзе чутка,
Ад краю да краю!
Ой! то будзе граньне,
Як на павітаньне
І як на вясельле...
Ну дык грай жа, дудка!
Каб-жа была чутка,
Каб аж вушы драла;
Каб ты так іграла,
Каб зямля скакала!
Заграй так вясёла,
Каб усе у кола
Узяўшыся ў бокі
Ды пашлі у скокі"...
|
Але сумнасьць і бяда, якая пануе ўвокал паэты
па ўсёму краю, не дае магчымасьці граць
граць доўга
вясёлую песьню і паэта, кідаючы вяселую дудку,
робіць
....другую,
Жалейку смутную, —
якая трэба будзе
Каб так зайграла,
Каб зямля стагнала,
Вот каб як іграла:
Каб сьлязьмі прабрала,
Каб аж было жутка"...
бо як кінеш "наўкола вокам,
Дык крывавым сокам,
Не сьлязой заплачаш
Як усё абачыш“...
("Мая дудка").
|
І быццам дзеля іллюстрацыі ўсяго раскінутага
ўвокал паэта дае колькі абразкоў народнае бяды.
"Беднаж мая хатка, расселася з краю,
Меж пяскоў, каменьняў, ля самага гаю,
Ля самага бору, на беражку лесу...
. . . . . . . . . . . . . .
Кепска-ж мая хатка, падваліна згніла,
І дымна і зімна, а мне яна міла;
Ня буду мяняцца хоць-бы і на замкі —
Калок свой мілейшы, як чужыя клямкі;
На страсе мох вырас, на маху бярозка...
Мільшая мне хатка, як чужая вёска".
|
Паказаўшы
беднату свае "хаты", пад якою
бязумоўна відаць увесь Беларускі край, паэта далей
кажа аб тых прынадах, якія суляць яму, быццам
