Гэта старонка не была вычытаная
Пад дажджом, у дзіравай бравэрцы,
Каля вогнішча седзячы, сьпіш,
Або ноч на чарговай варце
Сьвістам будзіш ваколіцы ціш.
Шмат разоў я калісь на начлезе,
Прызнавацца сягоньня нялоўка,
Нібы бачу: лясун з дрэва лезе,
Жараб‘ё мне казалася воўкам.
Тады бег я спалоханым зайцам,
Бег, валяўся на роснай траве…
Так прышлося вось мне гадавацца,
Мо‘ затым, што радзіўся ў хляве.
Мо‘ затым і цярпеў я сьцюжы,
Быў галодны і ночы ня спаў,
Што я сын Беларусі лапцюжнай,
Аб якой пройдзе громкая слава.
.............
Аб якой не сягоньня, дык заўтра
Згіне ворагаў злосных грызьня…
Эх, ды лепей ня варта
Пра мінулыя дні ўспамінаць…
