Гэта старонка не была вычытаная
Праз ваконца жыдоўскай хаткі
Выглядае спалоханы спас;
І душа ў ім схавалася ў пяткі —
Не па ім гэты страшны час.
Ноч прышла. А на вуліцах гоман,
Ад пажараў — сьветла, як днём:
А з лясоў партызанаў загоны
З больлю ў сэрцы сачаць за агнём.
То ня шыбы зьвінелі ўвечары,
Не пажары калечылі хаты —
Гэта звон — «Беларусь, на веча!»
Гэта полымя — помста катам!
Вось і дзень. За садам зялёным
Разаслаліся раніцы сьцягі.
Вольны Менск пасылае праклёны
Ўсьлед сваім учарайшым гасьцям.
Яшчэ дым над руінамі сьцелецца,
Яшчэ вуліцы пахнуць крывёй —
А зганяе ўжо з гораду цені
Новай песьні магутны звон.
IX
Зазьвінелі драцяныя краты,
Рве нашчэнт іх чырвоны шквал —
Ўжо за Бугам грымяць гарматы,
Ужо трашчыць у арла галава.
