Гэта старонка не была вычытаная
Вось-бы ў вёску! Марнеюць сілы,
А старым усяго не зрабіць
(І Гануля сягоньня прасіла
За млыном, каля сушні быць).
— Сёньня ўночы Брады запалім:
Пасядзеў там даволі пан.
Ўсё паліць, руйнаваць бяз жалю!..
Загадаў Ігнась-атаман.
А ў галовах заселі думы
І палае агнём Ігнат:
— Будзе наша-ізноў збудуем,
Трэба ворага толькі прагнаць!..
— Пушча — крэпасьць, а мы — салдаты,
На удары — адказам удар;
Гэтай ночкай напомніць праклятым
Пра паўстанцаў зьвястун — пажар.
VI
Вось і млын… Замігалі зоркі,
Утапіліся ў сіні начы,
І Ігнат спусьціўся з горкі,
На пяньку прысеў адпачыць…
Вочы, вочы. Блакітныя вочы
Агарнулі душу, як хмель…
У паўстанца прытулак воўчы
Адляцеў за трыдзевяць зямель.
