Гэта старонка не была вычытаная
Толькі раз у маёвую ночку
Нехта стукнуў ў дзьверы хаткі.
Матка ўстала. У шэрым змроку
Адчыніла… — Ігнась, дзіцятка!..
І гарэлі галовы пажарам,
Пахаваліся хлопцы ў лесе…
Хутка, хутка канец жандарам,
Бо паўстанцам у лесе цесна!..
Дні ішлі і кожную ночку
Спатыкалася Ганна з Ігнатам…
Чэрвень з дзён выплятаў вяночак,
Ліпень ладзіў да бою гарматы…
V
Ой і плакала-ж сёньня Аўдоцьця,
Разьлівалася ў тры ручаі —
— Па якой, па якой дарожцы
Нашы хлопцы ў паход пайшлі…
А у лесе на сіняй паляне
Вырастае паўстаньня гмах…
— Хлопцы! Годзі ўжо іх панаваньня!
Больш цярпець, дык і сілы няма!..
Эх ты, доля, ліхая доля!
Занудзіў на растаі крыж…
Вось і жыта каласіцца ў палі,
А жандары кругом, як зьвяры.
