§ 9. Дужкі (())
Правіла 9. Дужкі ставяцца для выдзяленьня пабочных словаў і сказаў, або калі робіцца паясьненьне між іншым, прыкл.:
Ён цеміў (разумеў), што гэта ня так.
Нават агульны выгляд яго (дубка) твару (бо і дрэва мае свой твар) меў характар цікавай асобнасьці.
Ня ведаю, коце (гэтак мама называла мяне заўсёды), ці усё тут праўда напісана.
§ 10. Двукосьсе («»)
Правіла 10. У двукосьсе ставіцца:
а) простая мова, прыкл.:
«Чаму? дазнацца мо і можна» — гаворыць дзядзька асьцярожна.
Сеў стары Рыдан на залаты пасад ды кажа сыну: «Прылажы, сынку, вуха да зямлі ды паслухай, ці бяжыць Дняпро».
- УВАГА: У перарванай устаўным сказам простай мове двукосьсе ставіцца у пачатку і на канцы кожнай часткі гэтай мовы, прыкл.:
- «Гэта толькі ніткі», падумала Анелька, «а дзе-ж кашулька?»
- «Скажы мне, дубе», сказала чароціна: «чаму ты ня гнешся ад буры?»
- «Ну, Алесь брат», за абелам кажа бацька сыну: «годзе бегаць дармаедам, красьці садавіну».
б) Собскія іменьні літаратурных твораў, газэтаў, часопісаў, фабрыкаў, заводаў, параплаваў і інш., прыкл.:
«Тарас на Парнасе» — паэма няведамага аўтара.
У Менску выходзіць «Беларуская газэта».
Б. Ужываньне злучка
§ 11. Правіла 11. Злучок ужываецца:
1) Калі прыдатак-прадметнік і тое слова, да якога ён адносіцца, складаюць адно паняцьце або калі слова ужываецца для памацненьня папярэдняга, прыкл.:
Стаіць груша-сіраціна на мяжы у полі.
На высокай гарэ, дзе ніхто не арэ, толькі птушка-арол дзе садзіцца, — там узбудую-узьвяду, нізі усёй навіду, мураваную вежу-званіцу.
