сабой той уздым самасвядомасці і надзеі, які адпавядаў уздыму 1905 г.».
Мова творчасці Багдановіча з’яўляецца кніжнай, халоднай мовай. З аднаго боку, моўная культура яго расла на базе прымітыва «дзеравеншчыны», з другога боку, ён уключаў у беларускую мову, без патрэбы для гэтага, бытавыя словы, з іншых моў.
Хіба гэта не яркія прыклады класавай барацьбы за Янку Купалу? Гэта было ў той гістарычны перыяд часу, як піша таварыш Сталін, калі «закралася ў душу сумненне і людзі пачалі разыходзіцца па нацыянальных кватэрах. Няхай кожны разлічвае на сябе. «Нацыянальная праблема» — перш за ўсё».
На старонках «Нашай Нівы» пачынае займаць «вядучае» месца заалагічны шавінізм, прыкрыты «філасофіяй» нацыянальнага духу. У гэты перыяд Янка Купала і Якуб Колас, замест далейшага развіцця дэмакратычных элементаў у сваёй творчасці, не ўстаялі, сышлі на буржуазныя пазіцыі, сталі ідэолагамі руху, так званага «адраджэння» — руху беларускай буржуазіі.
Вялікую Кастрычніцкую рэволюцыю і Я. Купала, і Я. Колас не зразумелі. Яны не зразумелі класавай сутнасці пролетарскай рэволюцыі і ў першыя совецкія гады творча аставаліся на сваіх старых пазіцыях.
Часам у іх творах гучэлі ноткі непрыязні па адрасу дыктатуры пролетарыята.
