Зусім новага нічога ня ўводжу.
Аднолька-ж ня думаю — што жыцьцё ня зробіць з часам значных зьме́наў. Будзем толькі ме́ць надзею, што не залішна вялікія і што ўсё найважне́йшае зроблена добра.
Патрэбы школы прымусілі мяне́ адкінуць усё тое, што ме́ла больш чыста навуковае значэньне, як практычнае. Я ўве́сь час не выпускаў з вачэй пэдагогічную старану кніжкі.
Маю надзе́ю, што ў будучыне ле́пшы час пазволіць мне́ выпусьціць паўне́йшую і больш навуковую граматыку беларускае мовы.
Канчаючы, дзякую ўсім, хто мне́ служыў радаю і крытыкай.
А найбольш майму добраму вучыцелю акадэміку А. А. Шахматову, каторы за ўве́сь час маіх унівэрсытэціх навук і пасьля паддаваў мне́ ахвоты напісаць беларускую граматыку і няспынна кіраваў маёю працаю.
Прыязнаму земляку акадэміку Е. Карскаму шчыры і вялікі дзякуй за яго ўвагу і значную помач (ён прагле́дзіў маю працу і даў вялікшую частку беларускай граматычнай тэрмінолёгіі).
Не магу ня ўспомніць і докт. Рудольфа Абіхта, профэсара славянскіх моваў у Брэслаўскім Унівэрсытэце, бо яго думкі аб беларускай мове, пісьмы, пісаныя пабеларуску да маіх прыяцеляў у Вільні, і кніжка «Просты спосаб стацца ў кароткім часе граматным», пераканалі мяне́ ў тым, што я стаю на правільнай дарозе.
Б. Тарашке́віч.
Вільня
13 жніуня 1918 г.
