Кожная ўстаўка прыдае́ караню асобнае значэньне.
§ 92. Вось некаторыя ўстаўкі імя, прыме́ты і дзеяслова:
1) Устаўкі іме́нныя:
ар, ец, ік (ык), ок, цель, ыр, ун і інш. азначаюць не́шта ажыўленае, дзе́йнае: гаспад-ар, стал-яр, знах-ар, куп-е́ц, хлап-е́ц; лясьн-ік, муж-ык, язд-ок, вучы-цель, багат-ыр, ска-кун і г. д.
іч, овіч, евіч і інш. азначаюць патомкаў і фаміліі: Бабіч, Богдан-овіч, Марцінк-е́віч.
ць, асьць, ін(я), ын(я) і інш. азначаюць словы непрадме́тныя жан. р. — памя-ць, люб-асьць, веліч-ыня, глыб-іня і г. д.
л (а), ішч (а),- ышч (а), ств (о) і інш., для азначэньня неажыўленых слоу ніяк. р.: мы-л-а, шы-л-а, вогн-ішч-а, пажар-ышч-а, хара-ств-о і г. д.
Некаторыя ўстаўкі прыдаюць слову павялічанае або паме́ншанае значэньне (павялічальныя і памяншальныя ўстаўкі) лап-ішч-а, лап-к-а.
Дужа часта памяншальныя ўстаўкі прыдаюць ласкавае значэньне слову: брат-к-а, сястр-ыц-а, ле́ц-ейк-а і шмат інш.
2. Устаўкі прыме́тныя:
к, ок, р, л, н, ав, ів, ат, іст, ав-ат, аньк, еньк, ан (ян), ов, ск і інш. — лёг-к-і, глыб-ок-і, шчод-р-ы, ве́т-л-ы, ве́р-н-ы, ласк-ав-ы, міласьл-ів-ы, зуб-ат-ы, зярн-іст-ы, бел-ав-ат-ы, добр-аньк-і, дараг-е́ньк-і, мядз-ян-ы, ял-ов-ы, гаспадар-ск-і і г. д.
3. Устаўкі дзеяслоўныя:
ну — н — цяг-ну-ць, цяг-н еш;
і — е — хвал-і-ць, сядз-е-ць;
а — я — бр-а-ць, се́-я-ць;
ава — у[1] — баран-ава-ць, баран-у-ю, гандл-ява- ць, гандл-ю-ю і г. д.
- ↑ Як баран-ава-ць, баран-у-ю, дужа часта здараецца расказаваць — расказую, перапісаваць — перапісую і г. д. заме́ста перапісаваю, расказаваю або перапісваю, расказваю.
