як зазвычай, белую хустку на галаву; каля яе ляжаў цэлы пук яшчэ мокрых ад расы чырвоных і белых руж. Ён прывітаўся з ёю.
— А! Еўгеній Васільевіч! — прагаварыла яна — і прыпадняла крыху край хусткі, каб глянуць на яго, прычым яе рука агалілася да локця.
— Што вы гэта тут робіце? — прамовіў Базараў, сядаючы каля яе. — Букет вяжаце?
— Але; на стол да снядання. Нікалай Пятровіч гэта любіць.
— Але да снядання яшчэ далёка. Якая гібель кветак!
— Я іх цяпер нарвала, а то стане горача, і выйсці нельга. Толькі цяпер і дыхаеш. Зусім я расслабла ад гэтай гарачыні. Я ўжо баюся, ці не захварэла я?
— Гэта што за фантазія! Дайце ваш пульс памацаць. — Базараў узяў яе руку, адшукаў жыдку, якая роўна білася пад скураю, і нават не стаў лічыць яе ўдараў. — Сто гадоў пражывяце, — прамовіў ён, выпускаючы яе руку.
— Ах, барані божа! — ускрыкнула яна.
— А што? Хіба вам не хочацца доўга пажыць?
— Ды сто-ж гадоў! У нас бабка была восемдзесят пяць гадоў — дык ужо што-ж гэта была за мучаніца! Чорная, глухая, гарбатая, усё кашляла: сабе толькі на гора. Якое ўжо гэта жыццё?
— Дык лепш быць маладою?
— А то як-жа?
— Ды чым-жа яно лепей? Скажыце мне!
— Як чым? Ды вось я цяпер, маладая, усё магу зрабіць, — і пайду, і прыду, і прынясу, і нікога мне прасіць не трэба... чаго лепей?
— А вось мне ўсёроўна: малады я ці стары.
— Як гэта вы кажаце — усёроўна? гэта немагчыма, што вы кажаце.
— Ды вы самі памяркуйце, Фядос’я Нікалаеўна, на што мне мая маладосць? Жыву я адзін, бабылём...
— Гэта ад вас заўсёды залежыць.
— То-ж і яно, што не ад мяне! Хоць-бы хто-небудзь нада мной злітаваўся.
Фенічка збоку паглядзела на Базарава, але нічога не сказала. — Гэта што ў вас за кніга? — спыталася яна, счакаўшы трохі.
— Гэта? Гэта вучоная кніга, хітрая.
— А вы ўсё вучыцеся? І не нудна вам? Вы ўжо і так, я думаю, усё ведаеце.
— Відаць не ўсё. Паспрабуйце вы пачытаць трохі.
