— Ды я нічога тут не зразумею. Яна ў вас руская? — спыталася Фенічка, беручы ў абедзве рукі цяжка пераплецены том. — Якая тоўстая.
— Руская.
— Усёроўна, я нічога не зразумею.
— Ды я і не з тым, каб вы зразумелі. Мне хочацца паглядзець на вас, як вы чытаць будзеце. У вас, калі вы чытаеце, кончык носіка вельмі міла рухаецца.
Фенічка, якая пачала было разбіраць упоўголас артыкул «аб крэазоце», які натрапіўся ёй, засмяялася і кінула кнігу... яна спаўзла з лаўкі на зямлю.
— Я люблю таксама, калі вы смеяцеся, — прамовіў Базараў.
— Годзе вам!
— Я люблю, калі вы гаворыце. Нібы ручаёк гурчыць.
Фенічка адвярнула галаву. — Які вы! — прамовіла яна, перабіраючы пальцамі па кветках. — І што вам мяне слухаць? Вы з такімі разумнымі дамамі гутарылі.
— Эх, Фядос’я Нікалаеўна! — паверце мне: усе разумныя дамы на свеце не варты вашага локціка.
— Ну, вось яшчэ што выдумалі! — шапнула Фенічка і падціснула рукі.
Базараў падняў з зямлі кнігу.
— Гэта лекарская кніга, чаму вы яе кідаеце?
— Лекарская? — паўтарыла Фенічка і павярнулася да яго. — А ведаеце што? З той-жа пары, як вы мне тыя кропелькі далі, помніце? ужо як Міця спіць добра! Я ўжо і не прыдумаю, як мне вам дзякаваць; такі вы добры, сапраўды.
— А па-сапраўднаму трэба лекарам плаціць, — заўважыў з усмешкаю Базараў. — Лекары, вы: самі ведаеце, людзі, якія грошы любяць.
Фенічка ўзняла на Базарава свае вочы, якія здаваліся яшчэ цямней ад белаватага водбліску, які падаў на верхнюю частку яе твара. Яна не ведала, жартуе ён, ці не.
— Калі ваша ласка, мы з прыемнасцю... Трэба будзе ў Нікалая Пятровіча спытацца...
— Ды вы думаеце, я грошай хачу? — перапытаў яе Базараў. — Не, мне ад вас не грошы патрэбны.
— Што-ж? — прагаварыла Фенічка.
— Што? — паўтарыў Базараў. — Угадайце.
— Што я за ўгадніца!
— Дык я вам скажу; мне трэба... адну з гэтых руж.
Фенічка ізноў засмяялася і нават рукамі ўспляснула, да таго ёй здалося пацешным жаданне Базарава. Яна смяялася, і ў той-жа час адчувала сябе прыемна ўзрушанай. Базараў пільна глядзеў на яе.
