Гэта старонка не была вычытаная
Серабрыстыя рэчкі, як стужкі,
Распаўзьліся па шыры лугоў,
І шчабечуць ў лясох стройна птушкі,
Гоман чуцен усюды руччоў…
Сонца-ж зырка праменьні кідае
І загляне часамі ў вакно,
Дзе прыветна усё выглядае, —
Супакоіўшысь, зойдзе яно…
Глуш адна, і жывуць ў ёй мядзьведзі, —
Звалі нашых калісь мужыкоў —
Ўжо-ж завідуюць нашы суседзі,
А што будзе праз колькі гадкоў!
1921 г.
|}
