Старонка:Барвенак (1924).pdf/151

БЕЛАРУСІ.

Хоць народ твой жыве небагата,
Бо ярмо ён адвеку цягнуў,
Бо глумілісь над ім паны, каты, —
Ўсё ніжэй беларус шыю гнуў.

Ён паслушным радзіўся для працы,
Ім і вырас на ніве сваей;
Жыў, як быдла, ў закуранай хаце
І рабіў ўсяго больш на людзей…

На балотах радзімай старонкі
Ён канавы прарыў, загаціў
І дзярну ўсю павыдраў баронкай
І саку ўжо на плуг замяніў.

І адрокшысь ад панскага хлеба,
Ён пазбыўся нядолі ліхой,
Ласкавей яму глянула неба
Посьле зьдзеку і цемры глухой…

Можна дацца цяперака дзіву,
Не паверыць і нават вачам, —
Як чароўна красуецца ніва:
Тут азімае поле, яр — там,