Старонка:Барвенак (1924).pdf/153

БЕЛАРУСКАЯ СЯЛЯНКА.

Люблю яе за погляд смутны,
За моц ў руках яе мазольных,
За ўздых грудзей яе магутных,
За рух у працы яе здольны.

Агнём румяным тварык дыша,
Каса яе, як зьмейка, ўецца,
Ідзе, як бытцам пяром піша,
А сэрца шчэміць — як сьмяецца…

А запяе, як жне на ніве
Ці праўшы дома лён-касмыдзень —
І пакахаць яе — ня дзіва,
А радам сесьць — сядзеці тыдзень…

1921 г.