Гэта старонка не была вычытаная
Парой нясьмела, баязьліва
На ніве панскай і сваёй
Лілася голасам зычлівым
Магутна песьня родных жней.
Са шляху зблуканых, з дарогі
Званамі моцна зваў званар,
І памаленьку посьле змогі
Нам дораг родны стаў абшар…
Хоць і цяпер яшчэ нядолі
Заходні сьцелецца туман,
І паляць хаты, топчуць поле, —
Ўсё шлях ўжо блізкім бачым свой;
Мы чуем песьню — песьню-гудку,
Яе іграе нам дудар…
Дык грай-ка шчасьцю ты пабудку,
Свабодны песьняю пясьняр!..
1921 г.
|}
