Гэта старонка не была вычытаная
Дзе тыя неба пагляды вясёлыя,
Ласкай што грэлі зямлю?
Хмары па небе плывуць невясёлыя,
Душу сьціскаюць маю.
У высі далёкай дзесь крыкі разносяцца
Бедных вандароўпаў—гусей:
Скардзяцца, бедныя, некуды просяцца —
Шкода краіны сваей…
Ўсім ім з краінай растацца ня хочацца,
Ўсе яны плачуць па родным гнязьдзе…
Холад назад ня пускае варочацца —
Ён іх ў чужыну вядзе…
Нудныя нівы наўкол расьсьцілаюцца,
Роскай іржышча блішчыць…
Ў сэрцы сваім ўсё чагось спадзяваецца;
Беднае сэрца па нечым баліць…
Землю туманы пакрылі, як сеткаю,
Ветры сарвалі з галінаў убор…
Ўсё памарнела пад чорнай наметкаю;
Сьціх, прытаіўся і бор.
Ленінград, 1912 г.
|}
