Старонка:Барвенак (1924).pdf/106

Гэта старонка не была вычытаная

ЖНЯЯ.

Загарэлі твар і рукі,
Стала русаю каса, —
Ня відно-ж нізваньня мукі,
А дзіўней стала краса…

На бярэм‘і снопік першы,
На плячы яе сярпок,
На снапа паложан версе
З васількоў жывых вянок.

Станам стройна, як бярозка,
Зорны бляск зіяе з воч;
І цалуе вецер коску,
Злыя думкі гоніць проч.

На заходзе да хацінкі
Пасьпяшаючы ідзе:
Сёньня сьвятні дзень — зажынкі,
Покуць — мейсца барадзе^[1].

А паставіць — дзінкнуць чаркі…
Як сям‘я сядзе за стол,
Запішчаць у печы скваркі, —
Гэткі звычай нашых сёл!

1913 г.