Да гэтых пор усё аднак,
Паехаць не ўдалось ніяк.
Аж тут нядаўна Шлёмка наш,
— Млынар, ты-ж ведаеш яго?
Сюды паехаў на кірмаш
Купіць сабе таго-сяго,
(Цяперака ён, гад, багаты!)
Дык вось, вярнуўшыся да хаты,
Ён трое дзіваў насказаў,
Быццам бы цуды аглядаў
Прывезены што да вас тут
Ў Нямецкім нейкім кут… кут… кут…
— А мо’ ў кунсткамэры? — Во-во!
Дык вось, пачуўшы ад яго
Пра гэты цуды я, дальбог,
Стрымаць цікавасьці ня мог.
Засёла думка ў галаве:
У горад… ў горад… Вохці мне!
Пачаў па крышаццы зьбірацца
А тут — ну трэба-ж гэтак стацца!
Якраз і Шлёмка увязаўся.
Прыйшоў і просіць, каб я ўзяўся
Муку яго сюды даставіць.
Вось — брат, думаю — дык лоўка!
Магу інтэрасы паправіць:
У машну ўлезе залатоўка,
Дый ваш „кунст“ магу пабачыць…
Гэткім чынам вось я, значыць,
У вас тутка і апынуўся…
— Ну, як-жа горад? Спадабаўся? —
— Нішто, наколькі аглянуўся —
Даволі пекным паказаўся.
Хоць я па вуліцах ўсё болей,
Аднак — нагледзіўся даволі.
Царквы, дамы — усё палацы!
