А вутка — індыку цьвярдзіла,
Што бабка ейная хадзіла,
Па тым двары, дзе яго дзед,
Праходзячы — пакінуў… сьлед.
Зусім, выходзіць, ня чужая
Яна яму. Свая, радная,
Чуць не пляменьніца!…
Дык вось на сьвеце як бывае:
У становішчы якая сіла!
Так і цяпер, як здаўна была!
Пакуль нічога хто ня мае —
— Ім кожны толькі памыкае.
Блізкі сусед і той сьмяецца!
Пачварай, дурнем ён завецца.
Аб ім гавора, хто што хоча,
І з шагу кожнага рагоча.
Крычаць ўсе паасобку й хорам,
Што і жыць з ім разам сорам!
Калі-ж яму лёс усьміхнецца,
Багацьця, сілы ён даб’ецца,
Вакол яго вазьня:
Прыяцелі усе! Радня!
|}
|
Што бачыў у горадзе Кандрат? — Здароў! Як маешся, сябрук? |
