Старонка:Байкі, гумар, сатыра (1928).pdf/51

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Гэта старонка не была вычытаная

„Ад важнасьці дык мусіць хутка,
Індык трэсьне!“ — крача вутка.
„Ганьба і сорам птушкам усім,
Што жыці разам мусім з ім!
Запраўды: даўно ўжо час —
Вон прагнаць яго ад нас!

Тут пачалі ўсе крычаць:
„Індыка — байкатаваць!“


Вось гэтак птушкі згодным хорам
Суседа-індыка кляймілі.
Ён дурны, і жыць з ім сорам,
Байкот яму на’т аб’явілі…

Тымчасам — ўсімі лёс іграе,
Што будзе заўтра — хто з нас знае? —
— Лёс індыка перамяніўся:
Багацьця, сілы ён дабіўся,
Словам — (ня ведаю з якой прычыны,
Кажуць: пры помачы жанчыны) —
Індык пайшоў наш у гару,
На’т быў прадстаўлены цару.

Цару-ж вельмі ён спадабаўся —
— Прэм’ер-міністрам хутка стаўся.

Як толькі прыняў ён партфэлі
— Ураз ўсе птушкі паляцелі.
Як ня б’юцца між сабой,
Усе сьпяшаць наперабой
Першым каб прад ім зьявіцца —
Ну — хоць-бы толькі пакланіца!

З першых — певень прыскакаў
І камплімэнт яму сказаў.
— „Пусьцеце!“ гагатала гусь:
„Яму я перша пакланюсь!
Маё ў тым права прад усім —
Бо-ж гусі ратавалі Рым!“