Што лепшы, чым у муз-сясьцёр,
Тут будзе наш асловы хор!
А каб ніхто ня зьбіў ў пяяньні нас,
Дык на Парнас,
Бяз голасу аслова —
Ня пусьцім мы з пяўцоў нікога.
З такой згадзілася ўсё стада прапазыкай.
І пачалася тут музыка!
Такі узьняўся гвалт і зыкі,
Такі гармідар правялікі, —
Як быццам недзе йшоў абоз
На тысячах нямазаных калёс…
Няма чаго: было тут шмат стараньня…
Аднак, ад гэтага асьлінага пяяньня
Чуць Грэцкі цар не звар’яцеў.
І вось, спыніць каб пявуноў,
Паслаў сваіх ён цівуноў.
Аслоў з Парнасу ўсіх загнаць
Хутчэй у хлеў,
І бізуна пры тым не шкадаваць…
|}
|
Оўцы і сабакі. Пры стадзе неякім авец, Аднак, сабакі — хоць старалісь, — Тады,
|
