Старонка:Байкі, гумар, сатыра (1928).pdf/36

Што-ж не памагло і гэта!
І вось яшчэ ў палове лета,
Псоў набралося столькі, наканец,
Колькі у стадзе тым было авец.

Ваўкі чапаць ужо авец ня сьмелі.
Здавалася-б: ну, оўцы уцалелі!

Аднак,
Зусім ня вышла так…

Бо-ж старажом трэ’ есьць і піць,
Ня з пэнсіі-ж аднэй ім жыць?

І вось — сьпярша яны абстрыглі з оўцаў шэрсьць,
Далей — па жэраб’ю з іх скуркі паляцелі;
А там — засталася авечак штук пяць-шэсьць,
Ды й тых ў канцы сабакі зьелі!…

Кепска, калі ёсьць зашмат апякуноў:
Дзе нянек сем — там дзеці без галоў…

|}

---

Асёл.

Калі ўвесь сьвет Юпітэр насяляў,
І развадзіў там твараў розных племя,
Дык і асёл на сьвет у ліку іх папаў.

Ня ведаю: ці зумысьля, ці маючы бярэмя
Справаў розных — не дагледзіў бог —
— Асёл наш ростам з векшу аказаўся,
І мала хто яго прыкмеціць мог.

Дзеля таго-ж, што пыхай ён вялікай ад’значаўся,
Дык наравіў прад іншымі наса задраць.
Аднак-жа, чым тут было ўзвышацца?
Каб росту крыху хоць дадаць…
А то… ну проста стыдна паказацца!

І вось — к Юпітэру асёл ідзець
І просіць ўзрост яму падбавіць.