— Шмат праўды, трэ' прызнацца“,—
Конь кажа, — „ў тым што кажаш ты
Аднак, ня трэба забывацца,
Што хоць я й мала варты:
Каб ня было каму гараць-вазіць,
Дык ці было-б табе што й бараніць?“
Заслуг ніякіх за другімі
Не прызнаём мы і ня бачым,
А параўняўшы са сваімі
Даём суд — як аб каню сабачы.
|}
|
Рада на ўпартых. Праз мост на Нёмне ці Вяльлі— Асёл — як ведама усім— З ім — Дык вось і тут. Асёл спачатку Ішоў за ім спакойна, ціха, Упёрся і капут: Напрасна гаспадар хлапоча:
|
