Старонка:Байкі, гумар, сатыра (1928).pdf/31

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Гэта старонка не была вычытаная

— Шмат праўды, трэ' прызнацца“,—
Конь кажа, — „ў тым што кажаш ты
Аднак, ня трэба забывацца,
Што хоць я й мала варты:
Каб ня было каму гараць-вазіць,
Дык ці было-б табе што й бараніць?“


Заслуг ніякіх за другімі
Не прызнаём мы і ня бачым,
А параўняўшы са сваімі
Даём суд — як аб каню сабачы.

|}



Рада на ўпартых.

Праз мост на Нёмне ці Вяльлі—
Асла адновячы вялі.

Асёл — як ведама усім—
Вельмі ўпартая скаціна.

З ім —
Бы з той благой жанчынай,
Калі нечага упрэцца,
Ніхто ладу не даб’ецца.

Дык вось і тут. Асёл спачатку
З гаспадаром быў у парадку:

Ішоў за ім спакойна, ціха,
Аж да паловы мосту. А тут —
Якоесь ўлезла яму ліха,

Упёрся і капут:
Бы ўрос у мост нагамі,
Стаіць ды хляпае вушамі!

Напрасна гаспадар хлапоча:
То ласкай просіць, то зноў лае
То пугай плясьне — той нядбае,
І з месца скрануцца ня хоча!