Гэта старонка не была вычытаная
— Не, не! — крыкнуў Сакалінае Вока. Ён увесь час прагным позіркам глядзеў на строгія, нібы застыглыя рысы свайго друга, захоўваючы самаўладанне. Але тут ён не вытрымаў. — Не, Сагамор, ты не адзінокі. Мы, можа, розныя па колеру скуры, але нам суджана ісці па адной дарозе. У мяне няма родных і — я магу сказаць, як і ты — няма свайго народу. Ён быў твой сын, чырвона-
