— Я правёў тут тры ночы, і тры разы я збіраў дзяцей, каб яны прынялі ўдзел у свяшчэнных спевах; і яны адказвалі на мае старанні крыкамі і выццём, якія халадзілі мне душу.
— Пра каго вы кажаце?
— Пра дзяцей д’ябла, якія праводзяць каштоўныя хвіліны вунь там у пустых крыўляннях. Ах! У гэтай краіне нідзе не відаць дубца, і таму для мяне няма нічога дзіўнага, што найвышэшае дабро лёсу марна траціцца на такія крыкі!
Давід затуліў вушы, каб не чуць страшэнных, праразлівых крыкаў моладзі, якія напаўнялі лес. На губах Дункана з’явілася пагардлівая ўсмешка.
— Ідзем далей, — цвёрда прамовіў ён.
І яны пайшлі да «палатак філісцімлян», як казаў Давід.
РАЗДЗЕЛ XXIII
Індзейцы не маюць такога звычаю, як белыя, каб ставіць вартавых для аховы сваіх паселішчаў.
Таму, калі Дункан і Давід апынуліся сярод натоўпу дзяцей, якія забаўляліся гульнямі, з’яўленне іх было зусім неспадзяваным. Як толькі куча дзяцей заўважыла іх, яна дружна выгукнула праразлівы перасцярожны крык і затым, нібы цудам, знікла з вачэй прышэльцаў. Аголеныя смуглыя целы хлапчукоў, якія прыляглі на зямлю, так супадалі па афарбоўцы з павяўшай травой, што спачатку здавалася, быццам зямля сапраўды паглынула іх. Але калі Дункан прыгледзеўся больш уважліва, ён заўважыў, што на яго з усіх бакоў накіраваны чорныя быстрыя вочы.
