Давід затуліў свае далікатныя вушы, і нават Хейвард, які быў папярэджаны загадзя, зірнуў уверх, шукаючы птушкі, калі ў паветры пачулася карканне крумкача.
— Бачыце, — сказаў са смехам разведчык, паказваючы на астатніх падарожнікаў, якія з’явіліся ўдалечыні, як толькі пачуўся сігнал, — вось гэтая музыка мае свае бясспрэчныя вартасці: яна дае мне дзве добрыя стрэльбы, не кажучы ўжо аб нажах і тамагауках. Але мы бачым, што вы ў бяспецы; раскажыце-ж, што здарылася з маладымі дзяўчатамі?
— Яны ў палоне ў язычніка, — сказаў Давід, — і хоць моцна прыгнечаны духам, карыстаюцца выгодай і бяспекай.
— Абедзве? — задыхаючыся, запытаў Хейвард.
— Вось іменна. Хоць шлях наш быў цяжкі і харчы мізэрныя, нам не было на што скардзіцца, апрача гвалту над нашымі пачуццямі, калі нас вялі палоннымі ў далёкую краіну.
— Няхай благаславіць вас бог за гэтыя словы! — ускрыкнуў, дрыжучы, Мунро. — Я атрымаю назад маіх дзяўчатак здаровымі і непашкоджанымі!
— Не ведаю, ці хутка ім удасца вызваліцца, — запярэчыў Давід. — Правадыра гэтых дзікуноў апанаваў злы дух, якога не можа ўціхамірыць ніхто, апрача ўсемагутната. Я спрабаваў падзейнічаць на яго і наяве і ў часе сну, але, як відаць, на яго не робяць уплыву ні гукі, ні словы.
— Дзе гэты нягоднік? — рэзка перабіў разведчык.
