— Гэта што, друг мой? Ці не збіраецеся вы толькі вучыць спевам псалмоў баброў?
— Вось іменна, — пачуўся быстры адказ.
РАЗДЗЕЛ ХХІІ
Чытач можа хутчэй уявіць сабе здзіўленне Хейварда, чым мы апісаць яго. Яго цішком паўзучыя індзейцы неспадзявана ператварыліся ў чацвераногіх жывёлін; возера — у пруд баброў; вадапад — у плаціну, пабудаваную гэтымі працавітымі і разумнымі жывёламі, а невядомы вораг — у выпрабаванага сябра, Давіда Гамута, настаўніка псалмаспеваў. Прысутнасць яго ўзбудзіла столькі неспадзяваных надзей наконт лёсу двух сясцёр, што малады чалавек выскачыў з засады і падбег да двух галоўных дзеючых асоб гэтай сцэны.
Весялосць Сакалінага Вока спынілася не хутка. Груба, без усякай цырамоніі ён круціў Гамута ва ўсе бакі і некалькі разоў паўтараў, што гуроны выявілі вялікі поспех у выбары для яго адзення. Потым ён схапіў руку ціхамірнага Давіда, паціснуў так моцна, што ў яго паказаліся слёзы на вачах, і пажадаў яму поспеху ў яго новай справе.
— Вы толькі што збіраліся папрактыкаваць вашу глотку сярод баброў, ці не праўда? — запытаў ён. — Хітрыя д’яблы ўжо некалькі знаёмыя з гэтай справай, бо адбіваюць такт хвастамі, як вы самі чулі зараз; я ведаў людзей, якія ўмелі чытаць і пісаць, але былі значна дурнейшымі за старога, вопытнага бабра; што-ж датычыць голаса, то яны нарадзіліся нямымі! А як вам падабаецца вось такая песня?
