Стары развёў рукамі, нібы падпарадкуючыся няўхільнасці.
Манкальм цярпліва чакаў сканчэння гутаркі, якая вялася ўпоўголаса; нарэшце, падышоў да Мунро бліжэй і прыступіў да перагавораў.
— Я прасіў гэтай сустрэчы з вашым начальнікам, маёр, — сказаў Манкальм, — спадзеючыся даказаць яму, што ён ужо зрабіў усё неабходнае для падтрымання гонару свайго караля, і ўгаварыць яго прыслухацца да голаса гуманнасці. Я заўсёды і ўсюды буду сцвярджаць, што ён мужна супраціўляўся і не саступаў, пакуль не знікла апошняя надзея адбіць непрыяцеля.
Дункан пераклаў гэты ўступ старому каменданту, і Мунро адказаў з вялікай паважнасцю, але даволі ветліва:
— Як-бы ні цаніў я сведчанне маркіза дэ-Манкальма, яно, як я думаю, зробіцца яшчэ больш важкім, калі я ў поўнай меры заслужу яго.
Калі Хейвард перадаў французскаму генералу адказ палкоўніка, Манкальм усміхнуўся і заўважыў:
— На жаль, усё, што я да гэтага часу так ахвотна абяцаю, бачачы сапраўдную мужнасць быць можа, зробіцца для мяне непажаданым пасля непатрэбнай і бескарыснай упартасці. Ці не жадаеце, палкоўнік, агледзець наш лагер, каб асабіста пераканацца ў нашай шматлікасці і ў немагчымасці паспяховага супраціўлення?
— Я ведаю, што французскаму каралю добра служаць, — адказаў непахісны шатландзец, — аднак,
