Гэта старонка не была вычытаная
Антыгона (паказваючы пад зямлю)
Хто ведае, якія думкі там аб гэтым?
Крэонт
Ня можа вораг быць сябром пасьля і сьмерці.
Антыгона
Мой лёс—ўзаемная любоў, а не нянавісьць.
Крэонт (паказваючы пад зямлю)
Ідзі-ж туды і там любі, як хочаш.
Пакуль жыву, жанчына ўладу мець ня будзе.
(З палацу выходзіць Ісмэна)
ЗЬЯВА 2-я
Корыфэй
Але вось прад дзьвярыма Ісмэна стаіць.
Шчыра любячы брата, яна сьлёзы льле.
Над брывамі яе хмара смутку ляжыць,
І чырвоны ўвесь твар,
Па прыгожых шчакох яе сьлёзы цякуць.
Крэонт (да Ісмэны)
Ты, што ў мой дом як быццам гадзіна упоўзшы,
I Патайна кроў маю піла, а я ня бачыў,
