Гэта старонка не была вычытаная
Патройным уэьліяньнем трупу чэсьць дала.
Убачыўшы яе, мы кінуліся й зараз
Схапілі, але ў ёй ня ўбачылі мы страху.
Казалі ёй, што справу ту яна рабіла
Раней, як і цяпер. Яна не адмаўлялася
Ні ад чаго. Было прыемна мне і сумна:
Прыемна уцячы самому ад бяды,
Але людзей пагнаць ў няшчасьце добрых—сумна.
Але жаданьне ўласнага збаўленьня
Было мацней за гэтыя ўсе пачуцьці.
Крэонт
Ты, ты! Кажы, чаму так голаў апусьціла?
Ці гэта ты зрабіла справу ту, ці не?
Антыгона
Не адмаўляюся,—я справу ту зрабіла.
Крэонт (да вартаўніка)
Ты вольны, йдзі цяпер, куды жадаеш,
Свабодны ад віны ў злачынстве цяжкім.
(да Антыгоны)
А ты кажы мне коратка і ясна:
Ці ведала загад, каб не рабіць таго?
Антыгона
Я добра ведала,—ён ведамы быў ўсім.
