Крэонт
Як ты яе убачыў? Як яе схапіў?
Вартаўнік
Вось справа як была. Калі зьвярнуўся я
Бы сам ня свой, — страшэнна-ж ты мне пагражаў,—
Зьмялі мы ўвесь пясок, што цела пакрываў,
I добра абгалілі мы гніючы труп.
Затым на ўзгорачку пад ветрам селі мы,
Каб ня чуваць смуроду, што ад трупу йшоў.
І грубай, злою лаянкай адзін з нас аднаго
Будзіў, калі хто-колечы пры справе тэй драмаў.
Так час павольна йшоў. I вось на небе ўжо
Ў сярэдзіне зазьяў бліскучы сонца круг.
Зрабілася пякота, сьпёка. Раптам бура,
З зямлі падняўшы пыл, які да неба йшоў,
Напоўніла раўніну, ў лесе ўсё лісьцё
Яна зрывала і пакрыла неба ўсё
Бязьмежнае. Закрыўшы вочы, мы
Чакалі, покуль пройдзе божая напасьць.
Калі праз доўгі час зноў ціха стала ўсё,
Дзяўчыну бачым мы. Так горка плакала
Яна, як быццам птушка, што гняздо сваё
Сірочым, пустым бачыць, дзе птушат няма.
I вось яна, убачыўшы той голы труп,
Загаласіла і закляцьці пачала
Нядобрыя кідаць на тых, хто так зрабіў.
Ў руках пяску сухога потым прынясла,
Падняўшы медны добра куты келіх,
