Ісмэна
О, неразумная! Няўжо-ж цару супроць?
Антыгона
Ня можа ён ня даць мне абавязак споўніць.
Ісмэна
Бяда! Бяда! Сястрычка, ўспомні ты, як бацька,
Нянавідны усім багом, ў няславе згінуў,
Як сам, свае злачынствы выявіўшы, ён
Абодва вочы вырваў ўласнаю рукой,
А потым маці, што і жонкаю яму была,
Пятлю зрабіўшы, скончыла сваё жыцьцё.
Патрэцьце, два браты ў адзін той самы дзень
Бяздольныя забілі брата брат, і лёс
Адзін спаткаў абодвух ад уласных рук.
Цяпер глядзі,—з сям‘і засталіся мы дзьве,
I як ганебна згінем мы, калі загад
Тырана мы зламаем, пойдзем насупроць.
Падумай і аб тым,— жанчыны-ж мы з табой,
З мужчынамі змагацца цяжка нам, сястра.
Падумай і аб тым,—над намі-ж ўлада ёсьць,
Загад мы мусім споўніць, каб і горшы быў.
Я прабачэньне выпрашу ў нябошчыкаў маіх,
Што сілаю прымушаная так раблю,
Што паддаюся ўладарам я, бо няма-ж
І сэнсу ў тым, калі рабіць ўзвыш сіл мы будзем
