Апоўдні прынцэса выправілася са сваімі фрэйлінамі на пагулянку і раптам пачула пералівісты звон бубенчыкаў. Яна адразу-ж спынілася і пачала прытопваць ножкай; прынцэса пазнала песеньку, якую яна сама часта грала на фортэп’яно: „Ах, мой любы Аўгустын, Аўгустын, Аўгустын!“ Толькі адну гэтую песеньку яна і ўмела граць, ды і то адным толькі пальцам.
— Ах, я-ж таксама граю гэтую п’есу! — сказала яна. — Значыцца, наш новы свінапас вельмі добра выхаваны. Няхай хто-небудзь з вас пойдзе і спытае яго, колькі ён хоча за свае бубенчыкі.
Адна з фрэйлін вымушана была надзець драўляныя чаравікі і пайсці на свінарнік.
— Што возьмеш за гаршчочак? — спытала яна,
— Дзесяць пацалункаў прынцэсы, — адказаў свінапас.
— Ці не звар’яцеў ты? — сказала фрэйліна.
— Танней нельга! — адказаў свінапас.
Фрэйліна павярнулася і, тупаючы драўлянымі чаравікамі, пабегла да прынцэсы.
— Ну, што ён сказаў? — спытала ў яе прынцэса.
— Не адважваюся нават і паўтарыць! — адказала фрэйліна.
— Ну, тады шапні мне на вуха!
І фрэйліна шапнула прынцэсе на вуха.
— Вось нахал, — сказала прынцэса і пайшла была прэч, алё ў гэтую мінуту бубенчыкі зноў зазвінелі:
Ах, мой любы Аўгустын,
Аўгустын, Аўгустын!
Усё прайшло, прайшло, прайшло!
Усё прайшло, прайшло, прайшло!
