- Слухай, — сказала прынцэса фрэйліне, — ідзі спытай, ці не аддасць ён гаршчочак за дзёсяць пацалункаў маіх фрэйлін.
Фрэйліна ў драўляных чаравіках пабегла да свінапаса.
— Не, дзякую!— адказаў свінапас. — Або дзесяць пацалункаў прынцэсы, або гаршчочак астанецца ў мяне.
— Як гэта нудна! — сказала прынцэса. — Ну, нічога не зробіш, прыдзёцца вам стаць вакол мяне, каб, прынамсі, ніхто не ўбачыў нас.
Фрэйліны абступілі яе і растапырылі свае шырокія спадніцы; свінапас атрымаў дзесяць пацалункаў, а прынцэса — гаршчочак з бубенчыкамі.
Які-ж гэта быў цудоўны гаршчочак! Увесь вечар і ўвесь наступны дзень прынцэса і фрэйліны гатавалі ў ім ваду; А калі вада закіпала, яны ўсе нахіляліся над гаршчочкам і ўцягвалі сваімі носікамі душысты пар. Цяпер яны ведалі, што робіцца ў кожнай кухні горада—ад раскошнай кухні міністра да скромнага ачага шаўца. Фрэйліны скакалі і пляскалі далонямі.
— Мы ведаем, у каго сёння салодкі суп і блінчыкі! Мы ведаем, у каго каша і свіныя катлеты! Як цікава!
— Толькі глядзіце трымайце язык за зубамі! — сказала прынцэса. — Я-ж імператарская дачка!
— А як-жа ж!- закрычалі фрэйліны разам. — Мы і самі разумеем!
А свінапас (праўдзівей сказаць, прынц, але-ж для іх ён быў свінапасам) не траціў часу дарма. Ён змайстраваў надзвычайную трашчотку, нават лепшую за гаршчочак. Гаршчочак граў толькі адну песеньку, а трашчотка, калі яе пакруціць, грала ўсе вальсы і полькі, якія толькі ёсць на белым свеце.
— Але-ж гэта сюнерб!— усклікнула прынцэса па-французску, калі з свінога закутку да яе даляцелі гукі трашчоткі,— Лепш за гэта я нічога не чула! Зараз-жа спытайцеся ў яго, што ён возьме за гэты інструмент. Але цалавацца я больш не буду.
І фрэйліне зноў прышлося надзяваць драўляныя чаравікі і бегчы ў свіны закутак.
