Дзядулю паправілі: склеілі яму спіну і ўбілі ў галаву добрую заклёпку. Ён зрабіўся як новы, толькі перастаў ківаць галавой.
Вы нешта загаварыліся з таго часу, як разбіліся на кавалкі! — сказаў обер-унтэр-генерал-камандзір-сержант Казланог. — А па-мойму, тут і ганарыцца няма чым! Што-ж, аддасцё ўнучку за мяне ці не?
Камінар і пастушка з мальбой глядзелі на старога кітайца, баючыся, што ён кіўне галавой. Але ён не мог болей ківаць, а каму-ж ахвота прызнацца перад чужымі, што ў цябе ў патыліцы заклёпка?
І вось фарфоравая парачка ўжо болей не разлучалася; пастушка і камінар благаслаўлялі дзядуліну заклёпку і любілі адзін аднаго — пакуль не разбіліся.
Прынцэса па гарошыне
Жыў-быў прынц. І прышоў яму час жаніцца. Ён хацеў узяць с сабе за жонку толькі прынцэсу, ды не абы якую, а самую сапраўдную.
Ён аб'ехаў увесь свет, ды так і не знайшоў сабе нявесты. Прынцэс было многа, але-ж як пазнаць, ці сапраўдныя яны ці не.
Так і вярнуўся наш прынц дадому ні з чым і затужыў: надта ўжо яму хацелася ажаніцца з сапраўднай прынцэсай.
Аднойчы ўвечары паднялася вялікая бура. Забліскала маланка, загрымеў гром, а дождж паліў як з вядра.
Раптам нёхта пастукаўся ў вароты палаца, і стары кароль пайшоў адчыняць.
Ля варот стаяла прынцэса. Божа мой, да чаго-ж яна была падобная! Вада ручаямі цякла з яе валос і з плацця проста на туфелькі. Небарака была такая мокрая, як быццам яе толькі што выцягнулі з ракі.
І ўсё-такі яна запэўняла, што якраз яна і ёсць самая сапраўдная прынцэса.
