— І яны таксама казалі пра каштоўны камень, — сказала жаба. — Добра, што яго ў мяне няма, а то трапіла-б я ў бяду.
На страсе зноў затрашчалі дзюбы. Бусел-бацька чытаў лекцыю членам сваёй сям'і, а тыя касавурыліся на двух студэнтаў, што гулялі на агародзе.
— Няма на свеце стварэння, якое так задавалася-б, як чалавек! — казаў бусел. - Чуеце, як яны трашчаць? А пасапраўднаму ў іх нічога і не выходзіць. Яны ганарацца сваёй гаворкай, сваёй чалавечай мовай. Добрая мова, няма чаго казаць! Чым далей хто едзе, тым меней разумеюць яго іншыя людзі. Вось мы з нашай мовай дык можам падарожнічаць па ўсім свеце, і ўсюды нас разумеюць — і ў Даніі і ў Егіпце. І лятаць людзі не ўмеюць. Праўда, яны носяцца з месца на месца па "чыгунках”, як яны назвалі сваю выдумку, алё затое і шыі сабе ламаюць досыць часта. Брр! Мароз па дзюбе прабягае, як падумаеш аб гэтым. Свет прастаяў-бы і без людзей. Мы без іх вельмі добра абышліся-б. Толькі-б пакінулі нам лягушак ды чарвякоў.
"Вось дык гутарка! — падумала маладая жаба. - Які-ж ён важны! І як высока забраўся. Я яшчэ нікога на такой вы- шыні не бачыла!"
— А плыве як! - усклікнула яна, калі бусел паляцеў, шырока махаючы крыллямі.
Бусліха стала расказваць птушанятам пра Егіпет, пра ваду Ніла і пра цудоўны іл у гэтай далёкай краіне. І для жабы ўсё гэта было новым і цікавым.
— Я павінна пабываць у Егіпце, — сказала яна сабе.
— Хоць-бы бусел узяў мяне з сабой, або якое-небудзь з яго птушанят. Я ўжо паднесла-б яму падарункі ў дзень яго вяселля. Але, я абавязкова траплю ў Егіпет, — я-ж такая шчаслівая. Мая туга, мае імкненні пэўна лепей за ўсякія каштоўныя камяні ў галаве.
А гэта-ж акурат і быў каштоўны камень—яе вечная туга, яе парывы ў вышыню, заўсёды ў вышыню. Яны праціналі яе, яна ўся свіцілася імі і ззяла шчасцем, вылучала радасць..
У гэтую мінуту вярнуўся бусел. Убачыў у траве жабу, спусціўся і схапіў яе не надта далікатна. Дзюба сціснулася... засвісцеў вецер...
