Ён пашоў назад, але зараз надышла ноч, і ён прымушаны быў пераначаваць у лесе. Для яго гэта было звычайнай справай. Калі не трапляўся прытульны куток між каменьнямі, дзе можна было-б пераначаваць пад аховай агню, — ён узьбіраўся на дрэва, ламаў там гальлё і спакойна праводзіў ноч па суседзтву з малпамі. Так зрабіў ён і на гэты раз, а зранку ўжо быў у лягеры.
— Вось што мы нарабілі за гэты час! — з гонарам сказаў Піп, паказваючы Хаону свае трофэі. — А ў цябе як?
— Знашоў, — адказаў Хаон, — але досыць далёка. Трэба ісьці зараз-жа.
Праз поўгадзіны экспэдыцыя рушылася ў дарогу. Адлегласьць была, мусіць, кілёмэтраў 10-15, але для экспэдыцыі патрабавалася на гэта ў два разы больш часу, чымся аднаму Хаону. Зноў пачаліся гушчары, ліяны, зноў прышлося прасякаць сабе дарогу.
Дjбра яшчэ, што час ад часу трапляліся камяністыя бязьлесныя ўзвышшы. Тады наперадзе адкрываліся горы; то лясістыя, то з лысінамі, яны ішлі паступова павышаючыся, часам наваленыя, нібы крушні вялізарных каменьняў, — і нарэшце губляліся ў сіняй імгле.
Вось на аднэй з гор уецца нібы дымок.
— Што гэта? — запытаўся Піп.
— Вулькан, — адказаў Хаон.
— Можа дзейнічае?
— Не, крыху дыміцца. Заўсёды ён так.
У другім месцы верхавіна прыняла выгляд нейкай вежы, або царквы. Піп заўважыў гэта і зацікавіўся.
— Гэта і ёсьць царква бадувісаў, — сказаў Хаон. — Вунь па схілах гор параскіданы іхныя пасёлкі.
Піп задумаўся. Дык вось дзе яна, гэтая старажытная жменька народу, які схаваўся ад цывілізацыі, каб захаваць свой першабытны ўклад жыцьця!
— Ці яны ніколі не ўваходзяць у зносіны з іншымі людзьмі? — зноў запытаўся Піп.
— Амаль што не. Іхняя ўлада сочыць, каб гэтага ня было. А калі хто зьвяжацца з нашым сьветам, дык таму ўжо прыходзіцца зусім уцякаць адтуль.
— Якая-ж такая ў іх улада?
— Вышэйшы жрэц Гіранг-Ту-Ун. Але яго ніхто ня можа бачыць, апрача 40 памочнікаў. Гэты лік — сорак — заўсёды застаецца аднолькавы. Калі хто памрэ, заместа яго абіраецца другі. Нават месца, дзе жыве гэты Гіранг-Ту-Ун, застаецца нікому невядомым.
— А табе здаралася быць у іх?
— Быў разы са два. Нават адзій знаёмы ёсьць, які прыходзіў да нас.
80
