— У чым-жа ж?
— Пойдзем, дык убачыш.
Што тут было рабіць? Пакінуць яго наогул — немагчыма, бо трэба сачыць за ім, трэба быць з ім заўсёды, пакуль ня здарыцца выпадак пазбавіцца яго зусім. Лёс зьвязаў Нонга з гэтым падлюгай такім чынам, што трэба альбо загубіць «тых», альбо «сябраваць» з гэтым да канца. Загубіць «тых» Нонг ня мог — і пашоў за Като.
Было ўжо зусім цёмна, калі яны вярнуліся на могілкі. Падышлі зусім з другога боку і, натыкаючыся ў цемры на магільныя каменьні, пачалі ціхенька падкрадвацца да сьвежай магілы.
Сэрца Нонга сьціскалася ад жаху. Ужо адно гэтае бадзяньне ўначы па нейкіх кітайскіх могілках чаго было варта. А тут яшчэ невядомая, падазроная і, мусіць, небясьпечная мэта. Але мэта Нонга была больш сур’ёзная, і, сьцяўшы зубы, ён ішоў за Като.
Нарэшце падышлі да сьвежай магілы.
— Цяпер давай капаць, толькі хутчэй, — загадаў Като і ўзяўся за працу. Але Нонг ня рухаўся з месца.
— Мне гэта не патрэбна, — адказаў ён рашуча.
— Ды тут-жа багацьце!
— Якое багацьце?
— Контрабанда.
Цяпер толькі Нонг зразумеў, у чым справа!
У гэты момант побач паднялася нейкая цёмная фігура і шпарка пабегла прэч.
— Дзяржы яго! — крыкнуў Като і кінуўся ўздагон.
Нонг застаўся на месцы, ня ведаючы, як трымаць сябе ў гэтых нязвычайных падзеях.
Праз некалькі хвілін вярнуўся засопшыся Като.
— Уцёк, халера на яго галаву! Гэта быў, відаць, іхны вартаўнік. Цяпер ён іх папярэдзіць і, пэўна, прывядзе сюды.
— Значыцца, нам трэба ўцякаць, пакуль ня позна, — сказаў Нонг.
— І ня думаю, — рашуча адказаў Като. — Мы яшчэ з імі паспрачаемся.
— Ну, а я дык зусім ня маю ахвоты ні спрачацца, ні сустракацца з імі — сказаў Нонг і накіраваўся прэч.
— Пачакай крыху! — спыніў яго Като. — Добра, я згодзен, ідзі сабе, але ня выходзь зусім, пачакай, схаваўшыся, там далей. Калі тут што здарыцца, пачуюцца стрэлы, ці што, тады бяжы і прывядзі паліцыю. А калі ўсё будзе, ціха, я сам прыду да цябе, мы спакойна сабе выйдзем, а ты атрымаеш сваю долю. Як бачыш, ты нічым не рызыкуеш. Згодзен?
Нонг ахвотна згадзіўся. Гэтая прапанова зусім адпавядала яго
жаданьням. Па-першае, і ён не разлучаўся з Като назусім, па-другое, не рызыкаваў, а па-трэцяе, меў надзею, што кітайцы заб’юць яго.
178
