— Ня можа быць! Што гэта такое? Куды-ж яна магла дзецца? Пашлі назад, абгледзелі кожны куст, кожнае дрэва — і зноў нічога не заўважылі.
— Пачакайце! Куды-ж яна магла ўцячы? На пярэднюю стромкую сьцяну ўзьлезьці яна бязумоўна не магла. Застаецца пашукаць бакавыя скалы, яны, здаецца, крыху спарахнелыя.
Уважліва абгледзелі гэтыя скалы — і таксама ніякіх сьлядоў не заўважылі.
— Можа гэта нам так здалося? Можа гэта ня сьвіньня, а нейкі чорт? — ні то жартуючы, ні то сур’ёзна сказаў адзін з таварышоў.
— Хай будзе і сам чорт, а мы павінны яго знайсьці, — сказаў другі.
— З галадухі можна будзе і яго падсмажыць і зьесьці, — засьмяяўся трэці, — я ні разу ня еў смажаных чарцей.
— Можа на дрэва ўзьлезла? — пажартаваў чацьверты.
— Але ўсё-ж такі, што нам рабіць?
— Пачнем калупаць кожную пядзю зямлі, асабліва каля карэньняў, — абавязкова знойдзем.
Пачалі зноў шукаць і, нарэшце, пад вялікім коранем тамарында, ля тых спарахнелых скал, што былі па бакох, нават ня ў куту, а ля самага краю, — сапраўды заўважылі нару.
— Вось куды ён дзеўся! — абрадваліся паляўнічыя і пачалі пашыраць дзіру.
Адгрэблі пясок, потым нейкае, нібы шкляное, каменьне.
— Эге! Ды там, відаць, нейкае вялізнае, пустое памяшканьне!
— Можа, чаго добрага, і для нашай мэты годнае?
Жарты-жартамі, а справа рабілася сур’ёзнай. За зямлёй пашлі крушні гэтага каменьня ці шкла. Самае-ж галоўнае, — яны ня былі суцэльнымі, і іх лёгка было цягаць кавалкамі. Трапляліся часамі вельмі цікавыя і прыгожыя слупкі з гэтага дзіўнага шклянога каменьня.
Нарэшце, шчыліна зрабілася такою, што ў яе можна было пралезьці. На момант таварышы нерашуча спыніліся: ліха яго ведае, куды яшчэ трапіш?
— Ну, калі вяпрук пралез, дык мы — тым болей! — сказаў першы і асьцярожна пачаў спускацца.
Але і асьцярожнасьці ніякай не патрэбна было; крушні каменьня, зямлі спускаліся ў сярэдзіну паступова.
— Хадзеце сюды! Нічога асаблівага няма! — крыкнуў той знутры.
Праз хвіліну ўжо ўсе там былі.
— У каго ёсьць запалкі? Запальвайце!
Мільгануў агоньчык, — і нашы таварышы аж зьдзівіліся.
Перад імі была вялічэзная заля, якая нават гублялася недзе там, у цемры. Але дзіўней за ўсё было, што яна здавалася шкляною
154
