Бачу я што дрэнна, гэта-ж ня пустое!
Гадоў толькі дваццаць, меў ледзьве тады —
Яшчэ табе возьме, й прыкіне малое!
Выкруціцца трэба з гэтае бяды.
Кінуў я любосткі; далей ад ліхоха —
Дзяўчына пульхнее; бацька ў суд падаў!
Але бачыш сьведак, ня было да тога,
Ня мог даказаць ён, і справу прайграў.
Па судзе нек хутка, хлопчык нарадзіў ся
Ім у гаспадарцы — падарунак з неба.
Пастух свой, падмога, а я ажаніўся
Тым часам з другою, і жыву як трэба.
Праўда што дзяўчына змарнела патом,
Але хто-ж ей вінен? Ці ж я віной быў?
Жывучы заўсёды, маральным жыцьцём;
Нікому ў жыцьцю я, крыўды ня зрабіў,
Брат мой аддзяліўся, дзель лепшую ўзяўшы:
Не хацеў судзіцца з родным братам я.
Бо, з адной-жа маткі — як там не казаўшы,
Ды, ўсё-ж пакравенства, и братняя сям‘я —
Хай ляпей да Бога, крыўда йдзе з агнём!
Крыўдзіцялю-брату гумно я спаліў.
Жывучы заўсёды, маральным жыцьцём;
Нікому ў жыцьцю я, крыўды ня зрабіў.
Раз вышла патрэба, будаваць мне домік:
Грошай недастача і цяжка пара.
Вось, на краю вёскі, помню як сягоньні,
Жыла ўдава з сынам — матчына сястра.
Мела там ня многа даўняга запасу:
Пазычыла грошай — няхай на іх звод!
Усё-ж такі цётка, і з даўняга часу —
Зьвярнуць абецаўся, на наступны год.
Мінуў годзік праўда, цётка яшчэ жыла,
А посьля й памерла — так Бог захацеў;
А мне гэтым клопат вялікі зрабіла —
Прыняць хлапца мусяў, і хатку на хлеў,
І зямлі кавалак, і садочык к тому.
Гэтак мае людцы, дзеецца ва ўсём.
А падрос хлапчына — дык выправіў з дому.
Бо, ўжо напаўняўся сваімі мой дом.
Яшчэ стаў спрачацца нягоднік са мною —
А усё-ж праз людзі быў той нагавор —
