Старонка:Аматарскі зборнік (1929).pdf/17

Ў чужой вёсцы быдла пасе, а зімою
Ходзіць на работу ў не далёкі двор.
Зьвярнуць што ўзялося? Што-ж было-б у том?
Зямліцу-б спустошыў, а грошы-б прапіў.
Жывучы заўсёды, маральным жыцьцём;
Нікому ў жыцьцю я, крыўды ня зрабіў.

Раз вяпрук суседа, папаўся ў гародзе —
А ўжо быў на добра, у струкох гарох.
Выцяў разоў пару, і на гэтым годзе:
Тры дні пакавэнчыў — на чацьвёрты здох.
Ці-ж я тут віною? Трэ было ня лесьці!
Мясьнік гэтак сама: з мясам надаеў,
Я кажу: каханы, трэ было ня несьці!
Каб ты не прыносіў, дык я-бы й ня еў.

Раз выпіўшы чарку: падхмялеў нямнога.
Жонка як вядома, стала папракаць —
Піхнуў разок толькі, і болей нічога!
Бо, жонцы патолі ня трэба даваць.
Тыдзень пахварэла, й пахаваў патом.
А людзі збрахалі: што жонку забіў.
Жывучы заўсёды, маральным жыцьцьём;
Ніколі ў жыцьцю я, крыўды ня зрабіў.

І цяпер жыву я, хай людзі гавораць,
Што сабе там хочуць! Што ж будзеш рабіць?
Язык ня завяжыш; ня возьмеш на вобраць!
Але я маральна далей буду жыць.
Можа яшчэ скажуць — здольная ваўсём —
Што я да суседа, да жонкі хадзіў?
Жывучы заўсёды, маральным жыцьцём;
Нікому ў жыцьцю я, крыўды не зрабіў.

|}