|
Жывучы маральным жыцьцём я заўсёды,
Нікому на сьвеце крыўды ня зрабіў.
Хай маё перойдзе — абы ня псуць згоды,
Калі хто пакрыўдзіць, мсьціцца ня любіў.
Бо, гэта ня добра і Бога абраза,
Каб адзін другога, крыўдзіць заўсяды:
Суды, адвакаты, найгорша зараза —
Як жыву на сьвеце, не хадзіў туды.
Ніколі, нікому, не зрабій я шкоды;
Любіў маладзейшых, паважаў старых,
І толькі імкнуўся, заўсёды да згоды,
І ня быў лакомы да грошай чужых.
Стараніўся сваркі, як бяды з агнём;
З суседам як трэба, у прыязьні я жыў.
Жывучы заўсёды маральным жыцьцём;
Нікому у жыцьцю я, крыўды ня зрабіў.
Крыўды, ашуканства і подлых намераў;
Каб узяць чджое вось-жа ні цярплю!
Бо, такія людзі, падобны да зьвераў,
І для іх патачкі, даваць ня люблю!
Гатоў падзяліцца, апошнім куском;
Ніколі, нікому грошай ня скруціў.
Жывучы заўсёды, маральным жыцьцём;
Нікому у жыцьцю я, крыўды ня зрабіў.
Жыву сабе скромна: дзеткі, жонка-Ганна;
Другім ня зайздрошчу; хвалю ласку Бога;
Чыстае сумленьне, душа ненаганна
І, больш чалавеку, што-ж трэба да тога?
Жыві як Бог кажа: будзь чэсны ва ўсём;
Глядзі каб нікога, ня зьвёў, ні акпіў!
Жывучы заўсёды, маральным жыцьцём;
Нават я малому, крыўды ня зрабіў.
Была у суседа, сірата дзяўчына,
Падлётачак гожы — ружовы наквець!
Стаў я прыглядацца — губкі як маліна,
Ну і закахаўся — так для жартаў ледзь —
А яна сапраўды, вядома дурніца.
Бо, глупы жаночы, бачыш, гэты род.
Ня мог-жа я здуру, ўзяць дый ажаніцца!
Жартам, нек там жартам — завязаўся плод.
|
