— Я гаварыў, што ён добры юнак! — ускрыкнуў Ісаак ад прыліву радаснага хвалявання. — Шклянка віна не пашкодзіць табе, — дадаў ён, падаючы свінапасу келіх такога цудоўнага пітва, якога Гурт ад роду яшчэ не спрабаваў. — А колькі-ж ты прынёс з сабою грошай?
— Колькі я прынёс грошай? — прагаварыў Гурт. — Ды невялікую суму, аднак будзе досыць.
— Як-жа так, — сказаў Ісаак, — твой гаспадар сёння заваяваў сабе добрым кап’ём і правай рукою нямала добрых коняй і багатых узбраенняў… але я ведаю, ён добры юнак… добра! Я прыму іх ва ўплату доўгу, а рэшту кошту звярну яму грашыма.
— Мой гаспадар ужо збыў з рук увесь гэты тавар, — сказаў Гурт.
— Дарэмна ён гэта зрабіў! — сказаў Ісаак. — Вось гэта было глупствам з яго боку. Ну, добра. За добрага каня і за багатае ўзбраенне вазьму толькі восемдзесят цэхінаў.
— Якраз ёсць такая сума, — сказаў Гурт і, адлічыўшы яму гэту суму, атрымаў распіску, якую асцярожна схаваў у сваю каліту.
Гурт сышоў з усходаў у цёмныя сенцы і, аглядаючыся па баках, меркаваў, дзе-ж тут можа быць выхад на двор, як раптам убачыў постаць у белым адзенні, якая клікала яго. Яна стаяла на парозе бакавога пакоя і трымала ў руцэ срэбную лямпачку. Увайшоўшы ў пакой, Гурт быў прыемна здзіўлены, убачыўшы, што перад ім была ніхто іншая, як тая самая прыгожая яўрэйка, якую ён толькі што бачыў на адну хвіліну ў пакоі яе бацькі, а ўдзень яшчэ заўважыў на турніры.
Яна запытала, якім чынам разлічыўся ён з Ісаакам.
— Мой бацька толькі пажартаваў над табою, добры чалавек, — сказала Рэвека, — ён вінен твайму гаспадару непараўнаўча больш, чым можа каштаваць якое-небудзь баявое ўзбраенне і конь, хоць-бы яны былі яшчэ ў дзесяць разоў даражэйшыя. Колькі іменна ты заплаціў майму бацьку?
— Восемдзесят цэхінаў, — адказаў Гурт дзівячыся такому пытанню.
— У гэтым партманэціку, — сказала Рэвека, — ты знойдзеш сотню цэхінаў. Звярні свайму гаспадару тое, што яму нале-
