— Я цяпер багатыр, — сказаў Гурт, хаваючы грошы ў сваю сумку, — такога багацця ніколі яшчэ не было ні ў аднаго свінапаса.
— А вось гэтую каліту з золатам, — прадаўжаў яго гаспадар, — аднясі зараз у Ашбі; адшукай там Ісаака і няхай ён з гэтых грошай возьме сабе тое, што належыць за каня і ўзбраенне, якое ён дастаў мне ў крэдыт.
— Не, гэтага я не зраблю! — ускрыкнуў Гурт.
— Як, не зробіш, шальмец? — сказаў рыцар. — Як-жа ты адважваешся не выконваць маіх загадаў?
— Выканаю, калі тое, што вы загадваеце, будзе сумленна, разумна і не будзе мець страты, — адказаў Гурт, — а гэта што-ж такое! Даць магчымасць купцу самому сабе плаціць будзе несумленна, таму што гэта — усёроўна што абмануць свайго гаспадара; неразумна таму…
— Прынамсі, задаволь яго як належыць, упарты балван, — сказаў рыцар Пазбаўлены Спадчыны.
— Гэта я выканаю, — сказаў Гурт, захапіўшы каліту. Ён схаваў яе пад плашч і, выйшаўшы з шатра, прабурчэў сабе пад нос. — Буду не я, калі не прымушу яго задаволіцца паловаю той сумы, якую ён папросіць.
Ужо сцямнела, калі Гурт увайшоў у жыллё Ісаака. Уваходзячы, ён не зняў шапкі, а замест таго яшчэ ніжэй насунуў яе на свой пахмуры лоб.
— Ты будзеш Ісаак з Іёрка? — сказаў Гурт пасаксонску.
— Так, гэта я. А ты хто такі?
— Да гэтага табе справы няма, — сказаў Гурт.
— Столькі-ж, колькі табе справы да майго імя, — сказаў Ісаак. — Як-жа буду я з табою гаварыць, калі не даведаюся, як цябе завуць?
— Вельмі проста, — адказаў Гурт, — мне то трэба ведаць тваё імя, таму што я прывёз табе грошы.
— Ты прынёс мне грошы? Ад каго-ж гэтыя грошы?
— Ад рыцара Пазбаўленага Спадчыны, — сказаў Гурт. — Конь звернуты і ўжо стаіць на тваёй канюшні. Цяпер скажы мне, колькі трэба табе атрымаць за ўзбраенне?
