ролю пры крысталізаваньні асобнай беларускай нацыональнасьці".
Што датычыцца Літвы, дык згодна заяве аўтара, яна ня будзе падобна на сучасную Літву:
„Гэта дзяржава ня будзе нацыональна-літоўскай з польскай меншасьцю, аде дзяржавай двохнацыональнай, у каторай палякі і літоўцы займуць аднальковае становішча. На 4 мільёны жыхароў прыйшлося-б 2 мільёны літвіноў і 1½ мільёна палякаў".
Паміж проэктамі гістарычнай „Літвы" і кантональнымі аб'еднаньнямі паказанымі вышэй, ляжыць цэльны рад паміжлеглых комбінацый, зьяўляючыхся нічым іншым, як толькі дэталізацыей аснаўных проэктаў. Большасьць іх яшчэ менш апрацавана, мала практычна і дзеля гэтага мы на іх затрымлівацца ня будзем.
Спамянём толькі аб адным з гэтых проэктаў, які сьведчыць, насколькі палітычная думка можа прыстасоўваццца да варункаў сучаснасьці і, з гэтай прычыны, адмаўляцца ад, здавалося бы, непахітных прынцыпаў.
Прыймаючы пад увагу, што незалежная літоўская дзяржава зьяўляецца фактам, ігнараваць каторы німа магчымасьці, некаторые польскіе палітыкі прыходзяць да праконаньня, што Польшча можа істнаваць і без Літвы.
