грунце рэальнай дзейснасьці яна безварункова ніколі ня прыймецца."[1]
Протэстуючы супроць арганізацыі „Белапольшчы" ў асобную адзінку, гэтая тэорыя з аднальковай сілай спрэчаеца з думкай аб прылучэньні гэтых абшараў да Польшчы. Пляны гэткага зместу уяўляюцца аўтарам яе супярэчнай усяму складу польскай гісторыі:
„У асьвятленьні многавяковай польскай гісторыі проэкт гэты предстаўляецца як нешта неспадзяванае, як утрата сувязнасьці нашых гістарычных традыцый (zanik ciaglości dziejowej mysli). Для зрэалізаваньня ў жыцьці самых найбліжэйшых зьвязей нам ніколі ня трэба было безпасярэднага ўладаньня зямлёй."
Такім чынам мы бачым, што, ласьне, не ў выдзяленьні польскага элемэнту на Беларусі ў асобнае цэлае, як „Малая Польшча", ці „Белапольшча", бачуць аўтары двохкантональнай сістэмы шчасьлівы выхад з палажэньня, а ў палітычным стапленьні гэтага элемэнту ў беларускай і літоўскай дзяржаве. Яны пераконаны, што польскі элемэнт як больш моцны культурна і эканамічна, нічым беларусы і літоўцы, ня толькі не падпадзе асіміляцыйным уплывам апошніх, але, наадварот, зьявіцца цэментам, спаіваючым гэтые нацыональные дзяржавы з Польшчай, зьявіцца „залатым мастком", паміж Беларусьсю, Літвой і Польшчай.
- ↑ J. S.: „Na drodze do rozwiązania sprawy Litwy historycznej". Стр. 27-31.
