быць там; я цэлы дзень хадзіў па каралеўскім справам.
— Бедны мой Гарбун-Крывулька, — адказала яна, — усё гэта лепей, а то што-ж ты мог там зрабіць?
На другі дзень, каля абеду, Джэк пабег у лес да Мядзьведзя і Кабылы, апрануўся ў тое ўбраньне, якое было на ім у першы дзень бою, сеў на Кабылу і паехаў к замку. Дзеля таго, што брама была замкнёна, ён пераскочыў праз сьцены вышынёй у дзевяць вёрстаў.
Кароль зазлаваўся на слуг, што яны не адчынілі браму, але Джэк казаў, што гэта яму нічога ня значыць зрабіць.
Пасьля абеду Кароль запытаўся ў Джэка, ці падабаюцца яму ягоныя дочкі і іх мужы.
Джэк вельмі хваліў іх і запытаўся, ці няма ў яго яшчэ дачок.
Кароль з жалем адказаў, што ёсьць яшчэ адна, самая малодшая, але-ж яна ня хоча слухаць караля і выхадзіць замуж, і таму ён прагнаў яе далоў з вачэй.
Джэк вельмі зацікавіўся ёю і прасіў караля паслаць за дачкой. Толькі для гэткага дарагога госьця важыўся кароль парушыць сваё слова і паслаў за Жоўтай Рожай.
Калі зьявілася Жоўтая Рожа, Джэк пачаў з ёй гутарку, прыкладаючы ўсе сілы, каб ёй спадабацца. Яна-ж не пазнала Гарбуна-Крывульку ў такім прыгожым рыцары.
Прынц сказаў Жоўтай Рожы, што чуў аб тым, быццам яна закахалася ў гарбатага карліка, які працуе ў іхным садзе.
— Я прыгожы і багаты, — дадаў ён, — і рады буду аддаць табе і сваё сэрца і багацьце, калі ты згодзішся пабрацца са мной.
Каралеўна вельмі загневалася і сказала яму:
— Я не хачу сядзець тутака і слухаць, як лаюць чалавека, якого я кахаю.
Сказаўшы гэта, яна паднялася, каб выйсьці вон, але Джэк затрымаў яе:
— Выбач мне, я хацеў толькі даведацца, ці душа твая шляхотная. Дазволь-жа мне зрабіць табе малень-
