Mienskaj kryminalnaj pałaty. Tam jon zachwareŭ ciažka i musiŭ kinuć słužbu, straciŭšy siły da pracy. Ačunieŭšy, u hadu 1834 dastaŭ iznoŭ miejsce translatora, pierekładčyka papieraŭ na rasiejskuju mowu, u konsystory. U skoraści, bo ŭ 1839, zwierena jamu uparadkowańnie konsystorskaho archiwu; u tym že časie Marcinkiewič kupiŭ u mienskim pawieci, Pieršajskaj parachwii niewialiki chwalwarak — Lúcinku. S taho času naš pieśniar dzielić swoj čas miežy Lucinkaj i Mienskam, dzie jon mieŭ słužbu pry šlachockaj deputacyi.
Zaŭdawieŭšy, jon kinuŭ słužbu deputata i ŭ 1858 hadu ažaniŭsia druhi raz z udawoju Hružeŭskaju i asieŭsia zusim u Lúcincy; hdzie ščyra pracawaŭ dla dabra narodu.
Hłaŭnaja aŭtorskaja rabota Marcinkiewiča prypała na čas od 1846 da 1859 hodu.
U hetym časie Marcinkiewič napisaŭ, aproč taho što pisaŭ pa polsku, woś jakije rečy pa biełarusku:
U 1846 hadu wyšła ŭ Wilni kamedya „Sielanka“, abraz z žyćcia biełaruskaho narodu, pisanaja miešanaju mowaju, polskaju i biełaruskaju. Paźniej da hetaj kamedyi darabiŭ muzyku (chory) wiadomy muzyka i pryjaciel Marcinkiewiča Stanisłaŭ Moniuško.
U hadu 1855 nadrukawana ŭ Miensku apowieść s praŭdziwaho zdareńnia „Hapon“ (Hapon, Powieść białoruska, z prawdziwego zdarzenia, w języku białoruskiego ludu napisana. Ozdobiona 4 Rycinami). Paźniej čaść „Hapona“ pieradrukawaŭ ruskimi literami ŭ „Календарѣ Сѣверо-западнаго края“, nа 1889 hod prafesar M. Dounar-Zapolski i oddzielnaj ksionžačkaj: „Гапонъ“ По-
