čuŭ Boh i zmiławaŭsia nada mnoju; pomačču majeju staŭ Hospad (Ps. 29, 12).
Ale ŭ čym? Pieramianiŭ — kaža — płač moj u radaść i achinuŭ mianie radaściu. (Ps. 29, 12).
Kali tak było z wialikimi światymi, — nia treba nam biednym i słabym raspačać, što časam žarliwyja, a časam aziabłyja bywajem, bo Duch Božy prychodzie i adchodzie pawodle achwoty Woli swajej. Tamu kaža bahasłaŭleny Hiob: Adwiedwaješ jaho rana i adrazu prabuješ jaho. (Hoib, 7, 18).
6. Dyk na što mahu spadziawacca, abo ŭ čym peŭnaść maja, kali nie ŭ wadnej wialikaj miłasernaści Boha i samoj nadziei na niabieskuju łasku?
I niachaj buduć mnie z pomačču ludzi dobryja, ci braty pabožnyja, abo wiernyja pryjacieli, abo knižki światyja ci pryhožyja razwažańni, ci pryjemnyja pieśni i hymny — ŭsio heta mała warta dla mianie i mała pamocna, kali mianie pakinie łaska Božaja i kali apynusia ŭ ułasnaj biednaści swajej.
Tady niama lepšych lekaŭ, jak trywać dy spakarycca woli Božaj.
7. Nikoli nie našoŭ ja čaławieka takoha relihijnaha i pabožnaha, jaki-b ni abačyŭ pamienšańnia ŭ sabie łaski, abo nie pačuŭ, što pamienšała jahonaja žarliwaść.
Niwodzin światy nia byŭ taki ŭzwyšany, i aświečany, — kab nie nadyšła na jaho pakusa.
