nia šukaje, a pažadaje bolš ciažkoj pracy i ciažkoha ciarpieńnia znosić dla Chrystusa.
4. I wos kali dastaješ ty duchowuju ad Boha paciechu — prymaj jaje z padziakaj, adnak pamiatuj, što heta dar Božy, a nie twaja zasłuha.
Nia pyšnisia, nie wiesialisia zašmat, nie spadziejsia nierazumna na siabie, a budź dziela henaha daru jašče bolš pakarniejšym, ašciaražnicjšym i bolš razwažnym uwa ŭsim, što robiš, bo chutka minie chwilina henaja i nadydzie spakusa.
Kali adbiaruć tabie paciechu, nie raspačaj, ale pakorna i ciarpliwa čakaj pakul adwiedaje ciabie Boh, bo ŭ mahčymaści Jaho dać tabie nazad jašče wialikšuju paciechu.
Usio heta nie nawina i wiadomaje tym, što spaznali dobra šlachi Boha, bo i wialikija światyja i staradaŭnyja Praroki daznawali časta takich pieramienaŭ.
5. Tamu heta adzin z ich u zachopleńni łaskaŭ kazaŭ: Ja skazaŭ u dastatku maim: nia budu parušany na wieki. (Ps. 29, 7).
A kali nia było ŭ jom užo łaski, pryznajecca, jak ciarpieŭ, kažučy: Adwiarnuŭ Ty woblik swoj ad mianie i staŭ ja spałochany. (Ps. 29, 8).
Adnak nia padaje jon ducham, ale bolš horača molicca da Boha i kaža: Ciabie klikać budu, o Hospad i Boha majho prasić budu. (Ps. 29, 9).
Urešcie daždaŭsia jon wyniku malitwy swajej i što byŭ pačuty świedčyć, kažučy: Pa-
